شنبه، شهریور ۲۰، ۱۳۸۹


سيت بيارم زيباترين تصنيف لريی است که شنيده‌ام؛ ملودی اين تصنيف آن صراحت و رنگ‌های پر تضاد روستايی را کمتر دارد و بسيار نزديک است به حال و هوای موسيقی سنگين دستگاهی. تعادل بسيار دشواری ميان يک حال و هوای احساسی بسيار قوی از يک سو و متانت ، پوشيدگی و ظرافت موسيقی اصيل ايرانی از سوی ديگر.
از اين‌ها مهم‌تر؛ اجرای درخشان اين دو نفر است. همه چيز در سلامت کامل: صدا دهی کمانچه، نوانس‌های عالی ساز و آواز، و از همه مهمتر همراهی به غايت متناسب نوازنده ضرب است که متاسفانه نامی از او برده نشده اما نکته درخشانی در کارش هست که جندين دهه است مورد غفلت اغلب نوازندگان تمبک قرار گرفته. به جای تکرار بی‌معنای ملودی، او همه‌ی تمرکزش را گذاشته است روی نواختن ريتم‌های مکمل؛ و شيطنت‌های ريتميک را گذاشته است برای سکوت‌ها و وقفه‌های ملوديک. همراهی دقيفاَ يعنی همين.

هیچ نظری موجود نیست: