از گرداننده دوات به خواننده

کتاب «از»ها (37) :

از تنهائی

تنهائی پُر کردنِ مدامِِ فضاهائی‌ست که خالی‌اند. بردنِ خود به مکان‌های موجود و ملاقات با آدم‌های ناموجود.

ناب ترینِِ تنهائی بردنِِ خویشتن است به مکان‌های ناموجود.